Dlaczego pustynia straciła swój urok

W latach 50-tych XX wieku część pustyni zaorano i obsiano wierzbą kaspijską oraz sosną zwyczajną.
W połączeniu z pyłami przemysłowymi GOP-u i obserwowanym obecnie podnoszeniem się poziomu wód, spowodowało to znaczne zmniejszenie powierzchni odkrytych piasków. Część południowa pustyni jeszcze niedawno była niemal całkowicie zarośnięta (wyjątkiem są krawędzie wschodnie), a część północna, w okolicach Chechła, jest wciąż terenem w dużej mierze odsłoniętym. Długość pustyni wynosi niecałe 10km, a szerokość do 4 km.
Tereny wchodzące w skład obszaru są w części pozbawione zwartej pokrywy roślinnej, w części porośnięte lasem. Zbiorowiska leśne to przede wszystkim sztuczne nasadzenia sosny (Pinus sylvestris) i brzozy (Betula pendula). Odkryte powierzchnie były obsadzane wierzbą ostrolistną (Salix acutifolia), której krzewy rozrastają się w różnych częściach pustyni. Obszar piaszczysty porastają (2330) wydmy śródlądowe z murawami szczotlichowymi (Spergulo-Corynophoretum) i strzęplicowymi (Festuco psammophilae – Koelerietum glaucae), z niewielkimi skupieniami krzewów wierzby piaskowej (Salix repens subsp. arenaria) i pojedynczymi sosnami zwyczajnymi (Pinus sylvestris) pochodzącymi z samosiewu.